..kendinden kanatlı olmak zor zanaattır.hele ki insan oğlunda..kendinden kanatlılık insan oğlunda kimi zaman sahibine bile belli etmez kendini..
gören gözlere sadece serpiştirir tüylerini.
ama sahibine asaletini, ama sahibine ağırlığını,sorumluluğunu,uçarılığını..
özgürlük ve tutsaklık arasında içe içe çekilmiş bütün nefeslerin seslerini verir, omurilik ağrısını bahane ederek kendine..
en çok da uyurken..
en beklemediğiniz an,en rahat edeceğinizi sandığınız an..
çünkü günün bütün kanat çırpmaları kendini yastığa yorgana attığında gelir, kanatların kime nasıl çarptığı,kimden yara aldığı,kiminle süzüldüğünün iç hesaplaşması vakti.
uyku, rüyanın babası..
rüya,kanatlarını görüp de, gün ışığında unuttuğun, sadece sızısının kaldığı kızı..
